Coffeeshops in Amsterdam

Softdrugs kunnen in Nederland worden gekocht door iedereen die eruitziet als 18 jaar of ouder kan zijn. De drugs mogen alleen worden gekocht bij winkels die de naam coffeeshop dragen en deze waar mogen verkopen. Dit gaat echter veranderen als het aan de overheid ligt; zij wil dat "klanten" een clubkaart krijgen en alleen de houders van deze kaart hun favoriete drug mogen kopen. Amsterdam is niet blij met deze nieuwe wetgeving van onze regering. Onze burgemeester heeft de minister van Justitie, wiens project dit is, een brief geschreven en hem verzocht deze te heroverwegen. De mogelijkheid om legaal softdrugs te kopen is wereldwijd uniek en trekt veel toeristen naar de stad. Juist deze toeristen zullen de beruchte joints niet meer kunnen kopen. Ik verwacht dat Amsterdam zal vragen om een uitzondering op deze nieuwe regel.
De meeste coffeeshops staan je toe om het verkregen product in hun zaak te roken, aangezien onze vrij nieuwe tabakswetgeving niet van toepassing is op deze geurige (woordspeling absoluut bedoeld) verkooppunten. In 2007 verbood de overheid het gebruik en de verkoop van alcoholische dranken in coffeeshops. Coffeeshops moesten toen kiezen tussen drank en softdrugs; raad eens hoeveel mensen voor de drank kozen en hoeveel voor de drugs.

Verkopen is legaal; kopen is illegaal.
Het is echt bizar, je mag softdrugs verkopen in je coffeeshop, maar je mag ze niet legaal kopen. Je moet ook belasting betalen over de wiet die je verkoopt. De term "gedogen", wat "gedogen" betekent, is nogal dubbelzinnig en moeilijk te handhaven. Het is nog steeds officieel illegaal om softdrugs te kopen en verkopen in Nederland, maar het wordt getolereerd, net als sommige andere dingen in het verleden. Kraken en straatprostitutie door drugsverslaafden bijvoorbeeld. Deze zijn echter nu illegaal en worden niet langer getolereerd. Het kweken van wiet in Nederland is een nationale hobby; er gaat geen dag voorbij zonder dat de politie weer een mini-boerderij ontdekt; veel van deze zogenaamde teelt vindt plaats in leegstaande appartementen. Je hebt er een bepaalde hoeveelheid apparatuur voor nodig, maar in wat vroeger "growshops" werd genoemd, zijn deze de laatste tijd ook illegaal en verboden, met andere woorden, ze worden niet langer getolereerd. Nog een weetje dat je misschien leuk vindt om te weten, is dat het elke Nederlandse volwassene gedoogd wordt om drie wietplanten te kweken en te bezitten voor persoonlijk gebruik.

Het eerste koffiehuis van Nederland. Niet alleen het eerste van Nederland, maar zelfs het eerste ter wereld!
Sarasani in Utrecht werd gerund door een rebel die zijn kelder als jongerencentrum gebruikte en er in het weekend concerten organiseerde.
Saraswati was natuurlijk een doorn in het oog van de lokale politici en wetshandhavers; ze kwamen met regels, protesten en sluitingen. Dit hield onze gedurfde ondernemer (Holly Hasenbos) echter niet tegen, en zodra hij een kans zag om weer open te gaan, ging hij weer aan de slag. Holly werd in 1984 door een politieagent vermoord; ze zeggen dat hij als eerste werd neergeschoten toen hij werd aangehouden bij een verkeersregelaar. Saraswati bleef bestaan tot de zaak in 2007 definitief werd gesloten. Reden? Ze verkochten te veel drugs.

Zachtgeel
Het zogenaamde gedoogbeleid begon met Sarasani; uiteraard volgde Amsterdam al snel. Coffeeshops schoten als paddenstoelen uit de grond; Mellow Yellow opende in 1973 zijn deuren; twintig jaar later waren er 500 coffeeshops in Amsterdam!
Ik ken de exacte aantallen niet, maar ik denk dat er nu nog zo'n 250 in de stad zijn.

Marihuanablad in het raam
Een coffeeshop mag geen reclame maken en heeft dat ook nooit mogen doen; dit geldt ook voor het hebben van een website; een "fan" vinden die een weblog bijhoudt is dé manier om dit te omzeilen. In de jaren zeventig plakte een man genaamd Tygo een wietblad op het raam van zijn coffeeshop; na een paar gebroken ramen verving hij het door een roos.

Er zijn bepaalde voorwaarden waaraan elke coffeeshop zich moet houden. Geen reclame, geen verkoop aan mensen onder de achttien, en geen harddrugs of wapens in de zaak. Met andere woorden: als iemand met een zakje cocaïne binnenkomt en betrapt wordt, is de eigenaar de klos.
Als mensen in de buurt herhaaldelijk klagen, wordt de coffeeshop gesloten. Een coffeeshop mag maximaal 500 gram op voorraad hebben, niet meer. Een klant mag in totaal 5 gram kopen; dit betekent dat een coffeeshop maximaal 100 klanten mag bedienen. Onzin natuurlijk, iedereen die ooit in een coffeeshop heeft rondgehangen, weet dat ze veel meer verkopen. De verkoop van softdrugs in Amsterdam is big business; deze jongens verdienen letterlijk meer geld dan ze aankunnen.

Dat zijn de regels, maar de politie is nauwelijks in staat om die te handhaven. Ze weten dat de drugs per kilo binnenkomen en verkocht worden aan jongeren en buitenlanders die eigenlijk niet weten hoe ze met de stoffen om moeten gaan waaraan ze worden blootgesteld.

De beste reclame voor een koffieshop is het woord ‘koffieshop’.
De term is wereldwijd bekend. Als u geen reclame maakt, heeft dat weinig effect. Plak het woord op uw etalage en u hebt alle nodige marketing gedaan.

een koffieshop sluiten
Natuurlijk, af en toe gaat een bedrijf failliet. De meeste eigenaren hebben meer dan één winkel; ze hebben er niet zoveel last van als één winkel sluit en jij er een nieuwe opent; als je dat niet onder je eigen naam kunt doen, laat dan iemand anders het voor je doen.
Het is een vorm van straf die de wet hen kan opleggen; aan de andere kant zijn er veel kroegen waar hard- en softdrugs worden verkocht zonder enige vorm van controle of legalisatie. Je vraagt je soms af of de enigen in Amsterdam die niet weten waar ze cocaïne kunnen kopen, de politie zijn.